Een bepaalde verffabrikant ontwikkelt, produceert en verkoopt verven, onder meer onder het eigen bekende merk Sigma. De wederpartij is een interieur ontwerper die ook onder eigen en geregistreerde merken een verflijn heeft ontwikkeld. Deze collectie bestaat uit 16 kleuren, geïnspireerd op de natuur.
De verffabrikant heeft honderden verfmengmachines geplaatst bij verfspeciaalzaken verspreid over het hele land. Op verzoek van professionals en consumenten kan in zo’n machine verf worden gemengd tot de gewenste kleur. In het computerprogramma dat is gekoppeld aan de verfmengmachine kan onder meer worden gekozen voor o.a. de 16 kleuren die deel uitmaken van de collectie van de interieur ontwerper en ook voor kleuren van andere collega-verffabrikanten. Indien daarvoor wordt gekozen wordt een klein etiket geprint met daarop vermeld het merk van de interieur ontwerper of van de collega-verffabrikant en de naam van de desbetreffende kleur. Dit kleine etiket wordt vervolgens door de winkelier op het verfblik geplakt waarop in grote letters het merk Sigma van de verffabrikant is vermeld.
De interieur ontwerper stelde dat sprake was van merkinbreuk. De verffabrikant beriep zich op toegelaten refererend merkgebruik dat overeenkomstig de eerlijke gebruiken in handel en nijverheid is. Het is namelijk in de verfbranche al decennialang gebruikelijk om verf te mengen op basis van kleurenkaarten van de verffabrikant zelf of van andere verffabrikanten en dat dan – voor de duidelijkheid van de klant – de naam van de kleur wordt vermeld op een label dat op het verfblik wordt aangebracht.
De rechtbank laat deze vraag in het midden maar stelt dat geen sprake is van merkinbreuk aangezien het element van verwarringsgevaar bij de afnemer mist. De voorzieningenrechter stelt: “Niet aannemelijk is dat professionele afnemers en consumenten die een verfspeciaalzaak bezoeken waar Sigma-verf wordt verkocht en die Sigma-verf in een door hen gewenste kleur laten mengen, in verwarring raken, in die zin dat zij denken dat zij verf kopen die geproduceerd wordt door of afkomstig is van de interieur ontwerper. Voor de gemiddelde afnemer/consument die in een “Sigma-winkel” kiest voor een kleur van de interieur ontwerper is duidelijk dat de verf die hij of zij koopt Sigma-verf is. Het merk Sigma staat ook duidelijk op het verfblik. Aannemelijk is dat hij of zij begrijpt dat het label met het merk en de kleur van de interieur ontwerper enkel een aanduiding is van de (zelfgekozen) kleur van de verf en niet het merk van de verf zelf”.
De vorderingen van de interieur ontwerper werden afgewezen tot vreugde van diverse verffabrikanten (waaronder mijn cliënt) die deze zaak met belangstelling hebben gevolgd.
